آزمایش بنس جونز چیست؟
آزمایش پروتئین ادرار بنس جونز (Bence-Jones) اغلب برای بررسی و تشخیص مولتیپل میلوما که نوعی سرطان است استفاده می شود. همچنین نتایج غیرطبیعی آزمایش بنس جونز ممکن است به این معنی باشد که شما یک نوع لنفوم بدخیم دارید. لنفوم سرطان سیستم لنفاوی است.
سلول های B نوعی از سلول های سیستم ایمنی هستند که برای کمک به مبارزه با عفونت،آنتی بادی می سازند. بیشتر سلول های پلاسما در مغز استخوان زندگی می کنند، بنابراین تومورهای مولتیپل میلوما اغلب در استخوان یافت می شوند. مغز استخوان محل ساخت سلول های خونی است. مولتیپل میلوما فضا را اشغال می کند و فضای کمتری برای مغز استخوان طبیعی باقی می گذارد.
این موضوع می تواند مشکلاتی مانند کم خونی (که منجر به ضعف و خستگی شود)، ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت خون به نام ترومبوسیت)، و در نتیجه خونریزی یا کبودی بیش از حد، لکوپنی (تعداد کم گلبول های سفید) و در نتیجه تضعیف سیستم ایمنی بدن شود.
عوارض بیماری
پروتئین های بنس جونز ۱ نوع هستند. این پروتئین ها در بسیاری از افراد مبتلا به مولتیپل میلوما در ادرار ظاهر می شوند. سلول‌های میلوما نیز سیگنال‌هایی تولید می کنند که به استئوکلاست‌ها دستور افزایش فعالیت می دهد. استئوکلاست ها سلول هایی هستند که استخوان را تجزیه می کنند. به همین دلیل، مولتیپل میلوما می تواند استخوان ها را ضعیف کرده و باعث شکستگی شود. تجزیه استخوان همچنین می تواند منجر به سطوح بالاتر کلسیم در خون شود. کلسیم خون بالا (هیپرکلسمی) می تواند مشکلات زیادی ایجاد کند. از تشنگی و تکرر ادرار تا کم آبی بدن، بی حسی، ضعف و مشکلات کلیوی می توان به این موارد اشاره کرد. در موارد نادر، این مساله می تواند باعث بروز کما شود.
چه تست های دیگری می توانم همراه با این تست داشته باشم؟
تشخیص مولتیپل میلوما اغلب با یک سری آزمایشات انجام می شود مانند:
- شمارش کامل خون (CBC)
- بیوشیمی: میزان آلبومین، نیتروژن اوره خون، کلسیم، کراتینین و لاکتات دهیدروژناز شما را بررسی می کند و می توانند اطلاعاتی در مورد عملکرد کلیه و چگونگی گسترش مولتیپل میلوما ارائه دهند.
- میکروگلوبولین بتا-۲ و پروتئین واکنشی C: سطح این پروتئین ها به تعیین چگونگی انتشار مولتیپل میلوما کمک می کند.
- آزمایش کمی ایمونوگلوبولین: سطح انواع مختلف آنتی بادی ها را بررسی می کند.
- الکتروفورز پروتئین سرم (SPEP).
- الکتروفورز ایمونوفیکساسیون (IFE).
- الکتروفورز و ایمونوالکتروفورز ادرار غلیظ. هر دوی این آزمایش ها راه های دیگری برای یافتن پروتئین مونوکلونال در ادرار هستند.
چرا به این آزمایش نیاز دارم؟
اگر برخی از علائم زیر را دارید ممکن است به این آزمایش نیاز داشته باشید:
- درد یا شکستگی استخوان، به ویژه در پشت، لگن یا جمجمه
- کلسیم خون بالا
- سطوح پایین گلبول های قرمز یا سفید خون یا پلاکت ها
- مشکلات سیستم عصبی مانند درد، بی حسی یا ضعف
- علائم شبیه سکته مغزی مانند گیجی و سرگیجه
- ضعف و تورم پاها
- عفونت های مکرر
همچنین ممکن است آزمایشات دیگری انجام شود:
بررسی آسیب استخوان می توان از تست های تصویربرداری اشعه ایکس استفاده کرد. سایر آزمایش‌ها مانند MRI، CT یا PET ممکن است برای بررسی استخوان‌ها از نظر آسیب و همچنین برای مشاهده تعداد و اندازه تومورهای میلوما استفاده شوند.
تفسیر آزمایش پروتئین ادرار
نتایج آزمایش ممکن است بسته به سن، جنسیت، سابقه سلامتی و موارد دیگر متفاوت باشد. نتایج آزمایش شما ممکن است بسته به آزمایشگاه مورد استفاده متفاوت باشد. آنها ممکن است به این معنی نباشند که شما مشکلی دارید. از متخصص بالینی خود بپرسید که نتایج آزمایش شما چه معنایی دارد. پروتئین های بنس جونز معمولاً در ادرار نیستند و وجود آن می تواند نشانه ای از مولتیپل میلوما یا بیماری نادر دیگری به نام ماکروگلوبولینمی والدنستروم باشد. حدود ۵۰ تا ۸۰ درصد افراد مبتلا به مولتیپل میلوما دارای پروتئین بنس جونز در ادرار خود هستند. همچنین این پروتئین در برخی از افراد مبتلا به لنفوم نیز یافت می شود.
این آزمایش چگونه انجام می شود؟
این آزمایش ممکن است با نمونه ادرار ۲۴ ساعته انجام شود. برای این نمونه، شما باید تمام ادرار خود را به مدت ۲۴ ساعت جمع آوری کنید. اول صبح مثانه خود را کاملاً خالی کنید بدون اینکه آن را جمع کنید. سپس در ۲۴ ساعت آینده هر بار که به دستشویی می روید ادرار خود را جمع آوری کنید. شما آن را در ظرفی که آزمایشگاه به شما می دهد جمع آوری می کنید. یا ممکن است الکتروفورز پروتئین ادرار داشته باشید. این آزمایش سطح پروتئین ها را در ادرار از جمله پروتئین های بنس جونز را بررسی می کند. البته این آزمایش نیازی به نمونه ۲۴ ساعته ندارد و با نمونه کوچکی از ادرار در یک ظرف کوچک انجام می شود.
معنی trace پروتئین در آزمایش ادرار
وجود مقادیر کم پروتئین در ادرار طبیعی است، اما ادرار باید عمدتاً بدون پروتئین باشد. پروتئین زیاد در ادرار پروتئینوری نامیده می شود. این وضعیت می تواند باعث کمبود پروتئین شود و می تواند یک علامت هشدار دهنده اولیه بیماری کلیوی باشد.
آیا دفع پروتئین خطرناک است
به طور معمول، شما پروتئین بسیار کمی در ادرار خود دارید. مقدار زیاد پروتئین در ادرار (پروتئینوری) ممکن است به این معنی باشد که کلیه های شما مشکل دارد. کلیه ها اندام هایی هستند که آب اضافی و مواد زائد را از خون شما برای تولید ادرار فیلتر می کنند. ورزش شدید، کم آبی بدن، رژیم غذایی، استرس، بارداری و سایر شرایط می تواند باعث افزایش موقت سطح پروتئین ادرار شود. پزشک شما ممکن است آزمایش‌های دیگر آزمایش ادرار را توصیه کند تا ببیند آیا در طول زمان سطح بالایی از پروتئین در ادرار شما وجود دارد یا خیر.
پروتئین 1+ در ادرار یعنی چه
نتیجه ۱+ مربوط به تقریباً ۳۰ میلی گرم پروتئین در دسی لیتر است و مثبت در نظر گرفته می شود. ۲+ مربوط به ۱۰۰ میلی گرم در دسی لیتر، ۳+ تا ۳۰۰ میلی گرم در دسی لیتر و ۴+ تا ۱۰۰۰ میلی گرم در دسی لیتر است.
مقدار نرمال پروتئین در ادرار
برای یک نمونه ادرار تصادفی، مقادیر پروتئین طبیعی، بین ۰ تا ۱۴ میلی گرم در دسی لیتر است. برای یک نمونه ادرار ۲۴ ساعته، مقدار طبیعی، کمتر از ۸۰ میلی گرم در ۲۴ ساعت است. مثال های بالا اندازه گیری های رایج برای نتایج این آزمایش ها هستند و بازه مقادیر متوسط بین آزمایشگاه های مختلف ممکن است تا حدودی متفاوت باشد.
بدون دیدگاه