تست بیلی روبین

آزمایش بیلی روبین میزان بیلی روبین خون را اندازه گیری می کند.
بیلی روبین یک ماده زرد-نارنجی است که در هنگام تجزیه طبیعی
گلبول های قرمز آزاد می شود. بیلی روبین از طریق کبد وارد سیستم دفعی شده و در مدفوع دفع می شود.
سطوح بالای بیلی روبین در خون ممکن است نشاندهنده مشکلات کبدی و یا سرعت
بالای از بین رفتن گلبولهای قرمز (همولیز) باشد. یکی از دلایل مهم و بی ضرر افزایش بیلی روبین،
سندرم گیلبرت، و در نتیجه کمبود آنزیمی است که به تجزیه بیلی روبین کمک می کند.
سطح بیلی روبین خون همچنین ممکن است تحت تأثیر برخی غذاها، داروها یا ورزش شدید نیز تغییر یابد.
آزمایش بیلی روبین یک جزء از پروفایل آزمایشات کبدی است که وضعیت عمومی سلامت کبد را نشان می دهد که می تواند در تشخیص موارد زیر مفید واقع شود:
زردی. افزایش بیلی روبین می تواند باعث زرد شدن پوست و سفیدی چشم شما (زردی) شود.
انسداد مجاری صفراوی.
تشخیص و نظارت بر پیشرفت سایر بیماری های کبدی مانند هپاتیت.
تشخیص علل تخریب گلبول های قرمز.
بررسی وضعیتو پیشرفت درمان.
ارزیابی مسمومیت دارویی.
برخی از آزمایشات متداول که ممکن است همزمان با آزمایش بیلی روبین انجام شود شامل موارد زیر است:
پروفایل آزمایشات عملکرد کبد شامل آنزیم های کبدی آلکالین ترانس آمیناز (ALT)، آسپارتات ترانس آمیناز (AST). آلکالین فسفاتاز (ALK)، و گاما گلوتامیل ترانس پپتیداز (GGT) است.
آلبومین و پروتئین کل. سطح آلبومین و پروتئین کل نشان می دهد که کبد به چه میزان پروتئین هایی را تولید می کند که بدن برای مبارزه با عفونت ها و انجام سایر عملکردها نیاز دارد.
شمارش کامل خون.
زمان پروترومبین. این آزمایش زمان لخته شدن پلاسما را اندازه گیری می کند.
تست بیلی روبین خود انواعی نیز دارد که شامل آزمایش بیلی روبین به عنوان بیلی روبین مستقیم، غیرمستقیم یا کل است.