ASA

آنتی بادی های ضد اسپرم یا ASA پروتئین های سیستم ایمنی هستند که اسپرم را از بین می برند. آنها می توانند زمانی تولید شوند که بدن اسپرم را با مهاجم اشتباه می گیرد و سیستم ایمنی را برای محافظت از خود تحریک می کند. اگرچه نادر، آنتی بادی های ضد اسپرم را می توان در مایع منی، خون یا مایعات واژن یافت.

 

وجود آنتی بادی های ضد اسپرم می تواند با تأثیر بر تعداد، تحرک و برهمکنش اسپرم-تخمک بر باروری تأثیر منفی بگذارد. دریابید که چه چیزی باعث آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم می‌شود، چگونه این پروتئین‌های مخرب را آزمایش کنید و گزینه‌های درمانی موجود را پیدا کنید.

آنتی بادی ها پروتئین هایی هستند که سیستم ایمنی در پاسخ به مواد خارجی در بدن مانند باکتری ها و ویروس ها تولید می کند. هنگامی که بدن به اشتباه اسپرم را به عنوان ماده خارجی می بیند، آنتی بادی های ضد اسپرم تولید می کند تا آن را از بین ببرد. هنگامی که تعداد زیادی آنتی بادی ضد اسپرم با اسپرم تماس پیدا می کند، بارور کردن تخمک برای آن اسپرم دشوار است و در نتیجه وضعیتی به نام “ناباروری ایمونولوژیک” ایجاد می شود.

 

چه چیزی باعث ایجاد آنتی بادی ضد اسپرم می شود؟

آنتی بادی های ضد اسپرم را می توان در مایع منی، خون یا مایعات واژن یافت.

در مردان

جراحت یا جراحی

هنگامی که بیضه ها آسیب می بینند یا جراحی انجام می شود، سد خونی بیضه ممکن است شکسته شود و در نتیجه اسپرم با سیستم ایمنی تماس پیدا کند و پاسخ التهابی ایجاد کند. این پاسخ باعث تشکیل آنتی بادی های ضد اسپرم می شود.

وازکتومی یکی از شایع ترین علل است، با یک مطالعه نشان داده شده است که ۵۰٪ از مردان وازکتومی شده دارای آنتی بادی ضد اسپرم پس از وازکتومی هستند. جراحی معکوس وازکتومی یا وازووازوستومی، همیشه بروز آنتی بادی های ضد اسپرم را کاهش نمی دهد. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد که سطوح قابل‌توجهی از آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم در ۵۳ درصد از بیمارانی که وازکتومی معکوس شده‌اند مشاهده شد و بر اساس سن، فاصله انسدادی یا روش جراحی قابل پیش‌بینی نبود. سایر جراحی‌ها مانند بیوپسی بیضه نیز با آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم مرتبط هستند.

ضربه هایی مانند پیچ خوردگی بیضه نیز می تواند منجر به تشکیل آنتی بادی های ضد اسپرم شود. یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ نشان داد که حتی پس از جراحی پیچش بیضه که این مشکل را اصلاح کرد، آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم هنوز هم گاهی اوقات در مایع منی تشخیص داده می‌شوند.

عفونت

همانطور که در یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان داده شده است، عفونت های پروستات مانند پروستاتیت مزمن (التهاب) ممکن است باعث ایجاد آنتی بادی های ضد اسپرم شوند. پروستاتیت باعث ایجاد یک پاسخ التهابی در بدن می شود که منجر به عدم تعادل فاکتورهای طرفدار و آنتی اکسیداتیو در مایع منی مردانه می شود که منجر به تشکیل پروتئین مخرب می شود.

انسداد

در نهایت، یک مطالعه ژاپنی نشان داد که مردان دارای انسداد در مجرای دفران، لوله‌ای که اسپرم را از بیضه‌ها به آلت تناسلی می‌آورد، مربوط به فتق دوران کودکی نیز ممکن است دارای آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم باشند. این مطالعه نشان داد که افرادی که این نوع انسداد را داشتند به اندازه بیماران وازکتومی شده از آنتی بادی های ضد اسپرم برخوردار بودند.

در زنان

آنتی بادی های ضد اسپرم می توانند در سیستم تناسلی زنانه تولید شوند که بدن “واکنش آلرژیک” به اسپرم داشته باشد. دلایل این پاسخ ایمنی به طور کامل شناخته نشده است.

یک مطالعه روی ۴۵ زن نابارور در عراق نشان داد که آنتی بادی ضد اسپرم در ترشحات دهانه رحم ۶۲٫۲ درصد زنان یافت شده است. محققان پیشنهاد کردند که این به دلیل “اختلال مکانیکی یا شیمیایی در لایه مخاطی دستگاه تناسلی زنانه” است که سیستم ایمنی را در معرض اسپرم قرار می دهد و در نهایت منجر به تولید آنتی بادی های ضد اسپرم می شود.

عفونت ها ممکن است خطر آنتی بادی های ضد اسپرم را در زنان افزایش دهد. یک مطالعه نشان داد که ۴۶ درصد از زنانی که با عفونت دستگاه تناسلی فوقانی (بیماری التهابی لگن) تشخیص داده شده بودند، آزمایش آنتی بادی ضد اسپرم مثبت بود. این با آنتی بادی های ضد اسپرم که در ۲۰ درصد از زنان مبتلا به عفونت های دستگاه تناسلی تحتانی مانند قارچ، کلامیدیا یا واژینوز باکتریایی یافت شد، مقایسه شد.

در نهایت، آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم در ۶۹ درصد از زنان مبتلا به بیماری چسبندگی لگنی تایید شده از طریق لاپاروسکوپی، وضعیتی که در آن بافت اسکار اندام‌های مجاور را به یکدیگر متصل می‌کند، شناسایی شد – گاهی اوقات یک عارضه بیماری التهابی لگن یا آندومتریوز است.

وجود آنتی بادی های ضد اسپرم چه تاثیری بر باروری دارد؟

یک مطالعه در سال ۱۹۹۳ نشان داد که آنتی بادی های ضد اسپرم در یک سوم موارد ناباروری نقش دارند.

هنگامی که آنتی‌بادی‌های ضد اسپرم در مردان تولید می‌شوند، می‌توانند به شدت بر کیفیت اسپرم، از جمله تعداد اسپرم و تحرک اسپرم تأثیر بگذارند. این امر عبور اسپرم از مخاط دهانه رحم برای رسیدن به تخمک را دشوار می کند. در یک مطالعه روی ۱۰۰ بیمار مبتلا به ناباروری با عامل مردانه، ۱۸ درصد از این بیماران دارای آنتی بادی ضد اسپرم در مایع منی خود بودند.

 

هنگامی که آنتی بادی های ضد اسپرم در ماده ها ایجاد می شود، آنها این توانایی را دارند که اسپرم ها را قبل از رسیدن به تخمک از بین ببرند و روند لقاح را مختل کنند. یک مطالعه نشان داد که آنتی بادی های ضد اسپرم نیز ممکن است در بافت رحم تشکیل شوند که باعث ترشح هیستامین و خروج جنین کاشته شده می شود.

هیچ نشانه آشکاری از آنتی بادی های ضد اسپرم فراتر از ناباروری وجود ندارد که به عنوان ناتوانی در باردار شدن یا ماندن پس از ۱۲ ماه تلاش برای باردار شدن تعریف می شود. تنها آزمایش آنتی بادی ضد اسپرم می تواند وجود این پروتئین را در بدن تایید کند.

دو نوع از این تست وجود دارد: مستقیم و غیر مستقیم. در آزمایش مستقیم، نمونه ای از اسپرم از طریق خودارضایی جمع آوری می شود. سپس پزشکان ماده ای را به مجموعه اضافه می کنند که فقط به اسپرم آسیب دیده متصل می شود. آزمایش غیر مستقیم مستلزم بررسی سایر مایعات بدن مانند سرم خون برای وجود آنتی بادی های ضد اسپرم است.