کرایوگلوبولین‌ها پروتئین‌های در گردش هستند، به‌ویژه ایمونوگلوبولین‌ها (یعنی IgG، IgM، IgA یا زنجیره‌های سبک)، که وقتی در معرض سرما قرار می‌گیرند (رسوب می‌کنند) و وقتی گرم می‌شوند، حل می‌شوند. آنها ممکن است به مقدار کم در خون برخی افراد سالم وجود داشته باشند، اما اغلب با تولید پروتئین غیر طبیعی و انواع بیماری ها و شرایط مرتبط هستند. این آزمایش مقدار نسبی کرایوگلوبولین ها را در خون شناسایی و اندازه گیری می کند.
کرایوگلوبولین های رسوبی می توانند جریان خون را کند کرده و رگ های خونی کوچک را مسدود کنند. وجود مقادیر زیادی کرایوگلوبولین در خون که کرایوگلوبولینمی نامیده می‌شود، می‌تواند علائمی مانند کبودی، بثورات، درد مفاصل، ضعف و پدیده رینود – درد، رنگ پریدگی، کبودی، بی‌حسی، گزگز و سردی انگشتان دست و پا در اثر قرار گرفتن در معرض را ایجاد کند. به سردی (این علائم می تواند در افرادی که کرایوگلوبولینمی ندارند نیز رخ دهد.) کرایوگلوبولین ها می توانند باعث آسیب بافتی شوند که منجر به زخم های پوستی و در موارد شدید به قانقاریا می شود. آنها می توانند سیستم ایمنی را فعال کرده و منجر به رسوب کمپلکس های ایمنی در بافت ها شوند و باعث التهاب، خونریزی و لخته شدن شوند که می تواند بر گردش خون در اندام هایی مانند کلیه ها و کبد تأثیر بگذارد.
سه نوع کرایوگلوبولینمی وجود دارد:
نوع I، که از یک ایمونوگلوبولین مونوکلونال تشکیل شده است – یک نوع پروتئین منفرد که توسط یک سلول شبیه سازی شده غیر طبیعی تولید می شود. این نوع اغلب در افراد مبتلا به میلوما یا لنفوم دیده می شود.
نوع II که از مخلوطی از ایمونوگلوبولین های مونوکلونال و پلی کلونال تشکیل شده است. این نوع اغلب در افراد مبتلا به هپاتیت C یا سایر عفونت های ویروسی دیده می شود.
نوع III که از ایمونوگلوبولین های پلی کلونال تشکیل شده است. این نوع اغلب در افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی دیده می شود.
آزمایش اولیه بین این سه نوع کرایوگلوبولین تمایز قائل نمی شود، اما پروتئین های درگیر را می توان از طریق آزمایش الکتروفورز پروتئین بعدی تعیین کرد.
آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin چگونه استفاده می شود؟
آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin برای کمک به تشخیص وجود و مقدار نسبی کرایوگلوبولین ها در خون استفاده می شود. ممکن است همراه با آزمایشات دیگر برای کمک به تعیین یا رد علل احتمالی کرایوگلوبولینمی تجویز شود. آزمایش های سفارش داده شده به شرایط یا بیماری مشکوک بستگی دارد.
نمونه در طول آماده سازی نمونه در دمای بدن یا نزدیک به آن نگهداری می شود. سپس سرم فرد به مدت ۷۲ ساعت در یخچال نگهداری می شود و روزانه (حداکثر ۷ روز) از نظر رسوب بررسی می شود. در صورت وجود، مقدار تخمین زده می شود و نمونه گرم می شود تا مشخص شود که آیا رسوبات حل می شوند یا خیر. اگر چنین کنند، کرایوگلوبولین ها وجود دارند.
اگر تست کرایوگلوبولین مثبت باشد، الکتروفورز پروتئین و الکتروفورز ایمونوفیکساسیون (IFE) انجام می شود تا مشخص شود که کدام نوع پروتئین به عنوان کرایوگلوبولین وجود دارد و فرد دارای کدام نوع کرایوگلوبولینمی است.
آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin چه زمانی انجام داده می شود؟
آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin زمانی تجویز می‌شود که فرد علائمی داشته باشد که ممکن است با کرایوگلوبولینمی همراه باشد. برخی از این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- کبودی
- بثورات، پورپورا (لکه های بنفش)
- درد مفاصل، عضلات
- ضعف، خستگی
پدیده رینود که با درد، رنگ پریدگی، کبودی، بی حسی، سوزن سوزن شدن و سردی انگشتان دست و پا با قرار گرفتن در معرض سرما مشخص می شود.
- زخم های پوستی
- مرگ پوستی، قانقاریا
نتیجه آزمایش کرایوگلوبولین ها چه چیزی را نشان می دهد؟
آزمایش کرایوگلوبولین ها در اکثر افراد سالم منفی است (هیچ کرایوگلوبولین یافت نشد) و به طور معمول برای افراد بدون علائم تجویز نمی شود.
هنگامی که آزمایش مثبت است، به این معنی است که کرایوگلوبولین ها وجود دارند و پتانسیل رسوب در مواجهه با سرما را دارند. علائمی که هنگام وقوع این اتفاق می افتد از فردی به فرد دیگر متفاوت است، ممکن است با هر مواجهه متفاوت باشد، و لزوماً با مقدار کرایوگلوبولین های موجود مرتبط نیست.
یک آزمایش مثبت برای کرایوگلوبولین ها ممکن است در شرایط متعدد دیده شود. برخی از نمونه ها عبارتند از:
عفونت هایی مانند بیماری لایم، مونونوکلئوز عفونی (مونو)، هپاتیت C و HIV/AIDS
بیماری کلیوی
بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن
بیماری هایی که با افزایش لنفوسیت ها مانند مولتیپل میلوما، لنفوم و لوسمی لنفوئیدی مشخص می شوند.
اختلالات مرتبط با التهاب عروق خونی (واسکولیت)
آزمایش کرایوگلوبولین ها نشان نمی دهد که کدام نوع از کرایوگلوبولین ها وجود دارد و تشخیصی برای یک بیماری زمینه ای خاص نیست.
آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟
اکثر افرادی که کرایوگلوبولینمی دارند بطور مزمن به ویروس هپاتیت C (HCV) آلوده می شوند، اگرچه همه افراد مبتلا به HCV (کمتر از ۳٪) به کرایوگلوبولینمی مبتلا نمی شوند.
آیا کسی می تواند از علائم مرتبط با کرایوگلوبولین جلوگیری کند؟
اجتناب از تماس با اجسام سرد و قرار گرفتن در معرض سرما می تواند به پیشگیری یا به حداقل رساندن علائم کمک کند.
آیا کاری وجود دارد که بتوانم برای از بین بردن کرایوگلوبولین هایم انجام دهم؟
به طور کلی، خیر. اگر آنها به دلیل یک بیماری موقت مانند عفونت باکتریایی باشند، ممکن است با برطرف شدن عفونت از بین بروند. اگر آنها به دلیل یک بیماری مزمن مانند یک اختلال خود ایمنی باشند، احتمالاً ادامه خواهند داشت. در برخی موارد، آفرزیس ممکن است برای حذف کرایوگلوبولین ها از خون و تسکین علائم انجام شود، اما این ممکن است به طور موقت کمک کند.
چه آزمایش های دیگری ممکن است برای تعیین علت زمینه ای کرایوگلوبولینمی انجام شود؟
علاوه بر الکتروفورز پروتئین و بسته به شرایط مشکوک زمینه‌ای، آزمایش‌های دیگری که ممکن است انجام شوند شامل هپاتیت C، ANA، تست مونو و فاکتور روماتوئید می‌شود.
کرایوگلوبولینمی چگونه درمان می شود؟
در درجه اول با پرداختن به شرایط زمینه ای درمان می شود. داروهایی مانند داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، کورتیکواستروئیدها و سایر سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی ممکن است گاهی برای کمک به کاهش علائم و به حداقل رساندن عوارض مورد نیاز باشد. اگر علائم شدید باشد، پلاسمافرزیس ممکن است برای کاهش مقدار کرایوگلوبولین‌ها در خون با تعویض پلاسمای خون با پلاسمای اهداکننده انجام شود. هیچ درمان دائمی یا درمان خاصی برای کرایوگلوبولینمی وجود ندارد.
آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin در منزل
برای آزمایش کرایوگلوبولین cryoglubolin این امکان وجود دارد که با درخواست آزمایش در منزل آزمایش کرایوگلوبولین را با نمونه گیری رایگان در آزمایشگاه عماد انجام داده و به صورت آنلاین نتیجه آزمایش را از همین سایت پیگیری نمایید.
بدون دیدگاه