تست UTI

تست UTI

عفونت دستگاه ادراری (UTI) زمانی رخ می دهد که باکتری ها یا سایر میکروب ها، معمولاً فلور مدفوع، وارد دستگاه ادراری شده و باعث عفونت می شوند. دستگاه ادراری سیستم بدن برای جمع آوری و دفع ادرار است و شامل کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادرار است.

UTI می تواند چندین قسمت از دستگاه ادراری را تحت تاثیر قرار دهد. بیشتر عفونت‌های ادراری در مثانه (سیستیت) اتفاق می‌افتند، اما ممکن است کلیه‌ها (پیلونفریت)، مجرای ادرار (اورتریت) یا پروستات (پروستاتیت) را نیز درگیر کنند. عفونت‌های ادراری شایع هستند و اغلب زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهند و در نتیجه سالانه بیش از ۸٫۱ میلیون مراجعه به پزشک انجام می‌شود.

نقش تست UTI

اگر پزشک بر اساس علائم بیمار و معاینه فیزیکی مشکوک به عفونت ادراری باشد، آزمایش UTI ممکن است انجام شود. آزمایش‌های آزمایشگاهی می‌توانند عفونت ادراری را تشخیص داده یا رد کنند. آزمایش UTI همچنین می‌تواند باکتری‌ها یا سایر میکروب‌هایی را که باعث عفونت می‌شوند شناسایی کند، که به پزشکان کمک می‌کند تا در مورد بهترین روش درمان عفونت تصمیم بگیرند.

انواع آزمایشات UTI

UTI را می توان با تجزیه و تحلیل نمونه ادرار بیمار تشخیص داد. دو آزمایش رایج برای تشخیص عفونت ادراری، آزمایش ادرار و کشت ادرار با تست حساسیت ضد میکروبی است:

• آنالیز ادرار: آزمایش ادرار گروهی از آزمایشات فیزیکی، شیمیایی و میکروسکوپی روی نمونه ادرار است. این آزمایش ها به دنبال شواهدی از عفونت مانند باکتری ها و گلبول های سفید هستند.
• کشت ادرار: این آزمایشی است که باکتری ها و مخمرهای خاصی را در ادرار بیمار که ممکن است باعث عفونت ادراری شوند، شناسایی و شناسایی می کند. کشت ادرار همچنین می تواند به پزشکان در تعیین بهترین آنتی بیوتیک برای درمان عفونت ادراری کمک کند.
• تست حساسیت: تست حساسیت میزان حساسیت باکتری به یک آنتی بیوتیک یا داروی ضد قارچ را اندازه گیری می کند. این به پزشکان کمک می کند تا تشخیص دهند کدام درمان مناسب تر است.

اگر بیمار کودک باشد، باردار باشد یا اگر علائم او حاکی از گسترش عفونت ادراری به خارج از مثانه باشد، عفونت ادراری ممکن است “عارضه” در نظر گرفته شود. عفونت ادراری پیچیده همچنین در بیمارانی رخ می دهد که دارای انسداد جریان ادرار هستند، وضعیت سلامتی که خطر عفونت یا مقاومت آنتی بیوتیکی را افزایش می دهد، یا افرادی که اخیراً جراحی مجرای ادراری داشته اند.

در بیماران مبتلا به عفونت ادراری پیچیده، آزمایش‌های تصویربرداری اضافی و آزمایش خون ممکن است برای رد سایر مشکلات در سیستم ادراری انجام شود:

اگرچه اکثر بیماران نیازی به آزمایشات تصویربرداری ندارند، اسکن و اشعه ایکس ویژه ممکن است در کودکان، بزرگسالانی که به شدت بیمار هستند، و هرکسی که پس از اتمام درمان علائم همچنان ادامه دارد، و همچنین هرکسی که مشکوک به انسداد ادراری است، به ویژه در مردان

انجام آزمایش برای عفونت ادراری

آزمایش UTI معمولاً در مطب پزشک، آزمایشگاه یا بیمارستان انجام می شود. بیشتر آزمایش‌های UTI شامل نمونه ادراری است که از طریق تمیز کردن یا کاتتریزاسیون به دست می‌آید. پزشک شما می تواند در تعیین اینکه کدام روش برای شما مناسب است کمک کند.

نمونه‌های ادرار تمیز توسط بیماران با اقدامات احتیاطی ویژه برای جلوگیری از ورود میکروب‌های خارجی به نمونه ادرار جمع‌آوری می‌شود. به بیماران دستورالعمل هایی در مورد تهیه نمونه صید تمیز و اجتناب از آلودگی داده می شود.

کاتتریزاسیون شامل وارد کردن یک لوله لاستیکی نازک از طریق مجرای ادرار به مثانه است. هنگام انجام این روش، ادرار قبل از برداشتن کاتتر در یک ظرف استریل برای آزمایش جمع آوری می شود.

تست در منزل

کیت های خانگی در دسترس هستند که می توانند دو ماده را در ادرار که مشخصه UTI هستند شناسایی کنند: نیتریت ها و لکوسیت ها. نیتریت ها نوعی ماده شیمیایی هستند و لکوسیت ها گلبول های سفید خون هستند.

استفاده از تست UTI در منزل شامل نگه داشتن یک نوار تست در جریان ادرار برای چند ثانیه و تطبیق رنگ حاصل از نوار تست با رنگ هایی است که نشان دهنده نتایج آزمایش مثبت یا منفی است.

آزمایش در خانه فقط می تواند رایج ترین انواع عفونت های ادراری را تشخیص دهد، بنابراین نتیجه منفی لزوماً عفونت را رد نمی کند. آزمایش عفونت ادراری در منزل جایگزین مراقبت های پزشکی یا آزمایش های سفارش شده توسط پزشک و انجام شده در آزمایشگاه کنترل شده نیست.